Arthur Morales

Strigoilerin amansız saldırısından dolayı akademideki bütün gardiyanlar
hatta bazı öğrenciler bile gitmişti. Korkuyla revirde bekliyordum.
Strigoiların çok güçlü olduğunu biliyordum ve gardiyanların işinin zor
olduğunu. Bir sürü yaralı belki de ölmek üzere olan ağır yaralılar
gelicekti. Bunun için hemen reviri hazırlatmıştım. Birçok yere sedye
koymuştum ve küçük yaraları tedavi edebilen birçok dhampir ve moroi'yi
çağırmıştım. işi şansa bırakamazdım. Herkes olduğu yerde kıpırdanıp
duruyordu ve gözlerini biran olsun kapıdan ayırmıyordu. Bazı sesler
gelmeye başladı. Sesler daha da yaklaştı ve birden kapı açıldı ve içeri
bir sürü yaralı geldi. Hemen olaya müdale ettim. "Yarası hafif olanları siz alın." diye bağırdım moroi ve dhampirlere. Daha sonra yaralıları kaşıyanlara döndüm. "Sizde yaralıları hemen sedyelere yatırın." diye
bağırdım. Herkes koşuşturup duruyordu. İçimde ki adrenalin patlaması ve
heyacan kafamı karıştırıyordu. Gözüm yardımcılarımı aradı. Fakat
bulamadım. Ortalık çok kalabalıktı.

Elimden geldiğince hastalara yardım ediyordum. Ama benimde yardıma
ihtiyacım vardı. Birden kapıda k i karartı gözüme çarptı. Elisa. Yardıma
gelmişti. Koşarak yanıma geldi. Çok yorgun görünüyordu. Kana ihtiyacı
olduğunu hemen anlamıştım. "Elisa, sen git biraz kan iç. Böyle bir durum da bana yardım edemezsin." dedim.
Çaresizce kafasını salladı ve koşarak uzaklaştı. Bir çok ağır hastaya
bakmıştım ve hemen hemen iyileştirmiştim. Ama iki hastanın durumu çok
ağırdı. Onlar için Elisa'yı beklemeliydim. Elimden geleni yaptıktan
sonra Elisa'yı beklemeye başladım. Ama bir türlü boş boş
bekleyemiyordum. Elisa gelene kadar başka hastalarla ilgilenmeye
başladım. Sonunda Elisa gelmişti. Biraz üzgün görünüyordu. "Evet. Nerden başlama mı istersin?" dedi. Onu Durumu çok kötü olan iki hastanın yanına götürdüm.

Elisa, hemen müdale etti. Elini ilkinin koluna uzakkı. Gardiyanın
yüzündeki, karnındaki ve diğer her yerindeki yaralar kaybolmaya başladı.
Gerisini halledeceğim duruma geldiğinde Elisa'nın koluna dokundum.
Tamam bunu ben hallederim." dedim. O diğerine giderken bende hemen
müdaleye başladım. Bazı derin yarlar vardı. Onları pasuman ettikten
sonra diktim ve hastayla ilgilenmesi için yardımcıma seslendim. Onu
göremiyordum ama hemen yanımda biti vermişti. Hastaya bakınca gözleri
dolmuştu. Nedeni soracak vaktım yoktu. "Alice, sen bu hastayla ilgilen. Ben diğer hastanın yanına gidiyorum." dedim. Hemen kafasını salladı ve ağlamaklı bir sesle "Tamam." dedi. Bir süre sonra fark ettim ki yaralı gardiyan Alice'in sevgilisiydi. Bu yüzden gözleri dolmuştu.

Elisa'nın yanına gittim. Ağlıyordu. Koluna dokundum. "Elisa, ne oldu." Bana baktı ve yaralı moroi'yi gösterdi. "Bu Nick. Onunda savaşta olduğunu bilmiyordum. Bilseydim ona yardım edersim. Böyle kötü bir duruma gelmezdi." ve hıçkırarak ağlamaya devam etti. "Elisa eğer ona yardım etmezsen daha götü olabilir. Önceden yapamamış olabilirsin ama şimdi yardım edebilirsin." dedim
ve kounu sıktım. Omuzlarını dikleştirdi ve ayağa kalktı. Kafasını
salladı. Gözlerini yumdu ve Nick'in koluna sevgiyle dokundu. Nick
yavaşçana düzelmeye başaldı. Benim yardım edebileceğim duruma gelince
Elisa'nın koluna tekrar dokundum ve "Tamam, Elisa gerisini ben hallederim." dedim. Kafasını salladı. "Hayır, onu tamamen iyileştireceğim." dedi. Onu vazgeçirmeye çalışmadım. Çünkü ne kadar inatçı olduğunu biliyordum.

Etrafama bakındım. Ortalık sakinleşmişti. Durumu iyi olanlar gitmişti ve
burda istirahat etmesi gerekenler kalmıştı. Diğer hastalara son birkez
daha baktıktan sonra dışarı çıktım ve sigaramı yaktım. Kötü bir
alışkanlıktı ama beni rahatlatıyordu. Duvara yaslandım ve gökyüzüne
baktım. Bugünü de atlattığım için Tanrı'ya dua ettim.